„Pamiętaj zawsze zamykaj drzwi za sobą do końca, nigdy nie zostawiaj ich uchylonych”- takie słowa usłyszałam, na jednym z wykładów z teorii wychowania. Nieżyjący już prof. dr hab. U. Schrade użył tej przenośni odnośnie podejmowanych decyzji względem dzieci, przez nas dorosłych. Uważał, że zanim damy dziecku konsekwencję albo damy jakieś granice funkcjonowania, to najpierw zastanówmy się nad tym, czy sami damy radę takie granice zachować i wyegzekwować je od dziecka. Bo jak mawiał, gorszym będzie jeśli damy konsekwencję dziecku, z której później się wycofamy niż jeśli w ogóle jej nie damy. W pełni popieram profesora. Jeśli konsekwentnie dotrzymamy naszego słowa i nie cofniemy danej konsekwencji to otrzymamy zamierzony cel jego zachowania. Jeśli natomiast pokażemy konsekwencję, z której następnie się wycofamy albo o której zapomnimy to będziemy niewiarygodni w oczach dziecka i następnym razem dziecko nam nie uwierzy i znów będzie się źle/niestosownie zachowywało.
Dziecko aby mogło prawidłowo się rozwijać potrzebuje znać zasady życia, granice których nie wolno przekraczać oraz mieć poczucie bezpieczeństwa. Życie dziecka nie może odbywać się w „samopasie”, bez wychowania i odpowiednich granic. Dziecku trzeba jasno i wyraźnie określić i pokazać co jest w życiu dobre a co złe, jak można się zachowywać a jak nie powinno. Dziecko ma prawo popełniać błędy, a dorosły powinien ukierunkowywać je na odpowiednie „tory” życia.
Pamiętaj konsekwencja to jeden ze „złotych środków” w wychowywaniu dziecka. 🙂
Skomentuj